Tradycja święcenia pokarmów

Tradycja święcenia pokarmów w Wielką Sobotę sięga VIII wieku, ale do Polski zwyczaj ten dotarł znacznie później, dopiero w XIV wieku. Forma święcenia różniła się od nam znanej współcześnie. Zwyczaj był tylko zachowany  w domach i dworkach szlacheckich. Święcone było wszystko co miało się znaleźć na świątecznym stole. Święcono szynkę, kiełbasę, słoninę, prosięta, sery, jaja, chleb, ryby, miód oraz wino i liczne dodatki. Dziś liczba potraw do święcenia znacznie zmalała, a sam obrzęd odbywa się zasadniczo w kościele.

Tradycyjny koszyk z pokarmami do święcenia powinien zawierać:

• Baranek – znak ofiary i męki Chrystusa, który śmierć na krzyżu przyjął z pokorą i bez żalu
• Chleb – symbol Eucharystii, symbolizuje pomyślność i dobrobyt
• Jajko – symbol życia i zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią, wzmacnia więzy rodzinne
• Sól – chroni przed zepsuciem, symbol nawrócenia i oczyszczenia
• Pieprz – symbol nieśmiertelności, pełni wiary
• Ser – oznacza przyjaźń, porozumienie między człowiekiem a przyrodą
• Wędliny – bogactwo i dostatek nie tylko materialny ale też duchowy
• Chrzan – przypomina o pokonaniu męki goryczy przez Chrystusa
• Babka – symbol doskonałości, do której powinien dążyć człowiek w życiu duchowym i rzeczywistym