Katecheza na niedzielę 12. maj

Historia życia konsekrowanego w Kościele ukazuje, że powstanie, rozwój oraz odnowa wszystkich jego form zawsze łączą się z Osobą Chrystusa. Normą i regułą
życia zakonu jest naśladowanie Jezusa Chrystusa i Ewangelia. Każde zgromadzenie zakonne posiada jednak swój własny, specyficzny charyzmat, u podstaw którego leży charyzmat założyciela. Charyzmat zakonu to specjalny dar Ducha Świętego, który otrzymuje od Boga zakonodawca i jego naśladowcy. Charyzmaty wyrażają jakiś wybrany aspekt tajemnicy Chrystusa i zawsze były odpowiedzią na znaki — potrzeby czasów. Patrząc na Jezusa, na Jego życie i posługę, widzimy jak naucza, uzdrawia, leczy czy się modli. Każde zgromadzenie naśladuje jakiś element życia Chrystusa i stąd mamy zgromadzenia zajmujące się nauczaniem, posługiwaniem chorym czy oddawaniem się modlitwie kontemplacyjnej. Z charyzmatu wypływa sposób życia, duchowość i specyficzna misja danego zakonu. Jest to jeden z wyznaczników tożsamości zgromadzenia czy też – jak ktoś zauważył – swego rodzaju „ewangeliczny kod genetyczny”. Ten oryginalny „klimat duchowy”, jaki wypływa z realizacji charyzmatu, nazywamy duchowością. Obecnie w Polsce istnieje ponad 210 różnych charyzmatów zakonnych, w tym
105 w żeńskich zgromadzeniach, 59 w męskich, 13 w zakonach kontemplacyjnych, 32 w instytutach świeckich i w różnych formach życia indywidualnego.

Świadectwo s. Mirony Turzyńskiej OSF: „Życie we wspólnocie zakonnej jest dla mnie wielkim darem i zadaniem, ale też wyzwaniem i misją. To moje miejsce wzrastania. To moja nowa rodzina, w której każdego dnia na nowo odkrywam i coraz bardziej poznaję Boga i siebie, wraz z nią służę Bogu i Kościołowi zgodnie z charyzmatem mego franciszkańskiego zakonu. Każdy z nas ma w swoim życiu do spełnienia jakieś zadania i w tym celu otrzymuje od Boga także konkretne uzdolnienia i charyzmaty. Ważne, by je odkryć w swoim życiu i bardziej świadomie uczestniczyć w misji Kościoła”.