Będą nowe witraże w naszej świątyni!

W naszym kościele przybędzie 10 nowych witraży, które upiększą wnętrze świątyni. Poniżej przedstawiamy projekty jakie zostały zaakceptowane do realizacji.

Święta Cecylia – jest jedną z najsławniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła najprawdopodobniej na przełomie II i III wieku. Niestety, w zachowanych opisach jej męczeństwa trudno odróżnić fakty historyczne od legend. Cecylia jako chrześcijanka złożyła ślub czystości. Mimo że zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie tylko nie złamała ślubu, lecz jeszcze pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską przez ścięcie. Jej ciało odnaleziono w roku 822 w katakumbach i przeniesiono do bazyliki na Zatybrzu. Św. Cecylia jest patronką muzyki kościelnej.

Św. Jerzy – pochodził z Liddy. Zachowały się o nim nikłe dane biograficzne, jednak są bardzo liczne i wczesne dowody kultu Świętego. Jego ojcem miał być Pers – Geroncjusz. Syn miał być uproszony przez rodziców w późnej ich starości długą modlitwą. Jerzy jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera. Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim. Rozdał wcześniej całą swą majętność ubogim. Poddano go okrutnym i długim męczarniom. Przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole.W ikonografii Święty ukazywany jest w krótkiej tunice jako rycerz na koniu zabijający smoka. Jego atrybutami są: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa oraz m.in. przedmioty jego męki – gwoździe, kamień młyński i koło, miecz, smok u stóp, smok zabity.

Św. Jadwiga Śląska – urodziła się około roku 1174. Wcześnie wstąpiła w związek małżeński. Została żoną Henryka, księcia Śląska, Krakowa i Wielkopolski. Miała z nim siedmioro dzieci, z których przeżyło troje. Po dwudziestu latach małżonkowie postanowili – za obopólną zgodą – żyć dalej w separacji, ślubując uroczyście czystość. Jadwiga jeszcze przez kilka lat mieszkała na dworze męża oraz w książęcych grodach Leśnica i Wleń. Najczęściej jednak przebywała w ufundowanym przez siebie klasztorze sióstr cysterek w Trzebnicy. Zmarła w klasztorze trzebnickim 15 października 1243 roku. Księżna Jadwiga przyjmowała z pokorą i poddaniem woli Bożej straty bliskich sobie osób i wszelkie życiowe przeciwności. Prowadziła wiele dzieł dobroczynnych w Trzebnicy, otaczając opieką wielu biedaków, fundowała szpitale i przytułki. W ascezie, żarliwej modlitwie i umartwieniach prześcigała wiele zakonnic. Zachowywała też gorliwie klasztorne przepisy, a w czasie gdy przebywała w klasztorze, wdziewała zakonny habit, aby móc uczestniczyć w modlitwach za klauzurą. W 1267 roku, a więc niespełna ćwierć wieku po śmierci księżnej Jadwigi, papież Klemens XIV ogłosił ją świętą. W 1680 roku, dzięki królowi Janowi III Sobieskiemu, jej kult rozciągnięto na cały Kościół.

Ks. Jerzy Popiełuszko – urodził się 14 września 1947,  zmarł 19 października 1984 roku. Związany z ruchem społecznym „Solidarność”, w którym pełnił funkcję kapelana. Od 1980 roku związany z Solidarnością, prowadzi Msze Święte za Ojczyznę. 19 października 1984 roku umundurowani funkcjonariusze milicji zatrzymują samochód, którym podróżował ksiądz Jerzy, i porywają go wraz z jego osobistym kierowcą któremu finalnie udaje się zbiec. 30 października z zalewu wiślanego koło Włocławka zostaje wyłowione ciało Popiełuszki. Pogrzeb Popiełuszki miał miejsce 3 listopada 1984 roku i miał charakter wielkiej, patriotycznej, antykomunistycznej manifestacji. W 1985 roku w pokazowym procesie skazano wyłącznie tylko bezpośrednich oprawców księdza Jerzego. W grudniu 2009 roku papież Benedykt XVI podpisał dokument stwierdzający męczeństwo Popiełuszki, a w czerwcu 2010 roku odbyła się msza beatyfikacyjna.

Bł. Karolina Kózkówna – pochodziła z ubogiej, chłopskiej rodziny;  7 sierpnia 1898 przyjęła w pobliskim Radłowie sakrament chrztu. Angażowała się w życie parafialne, gdzie należała do Apostolstwa Modlitwy. Pomagała także w prowadzeniu wiejskiej świetlicy i biblioteki swemu wujowi Franciszkowi Borzęckiemu, który miał wpływ na rozwój młodej siostrzenicy. Została zamordowana jako 16-latka, 18 listopada 1914, broniąc się przed zgwałceniem przez rosyjskiego żołnierza na początku I wojny światowej. Zmarłą otoczył kult męczeństwa i świętości. Proces beatyfikacyjny, rozpoczęty został w 1965 roku. 30 czerwca 1986 został przyjęty dekret o męczeństwie Karoliny. Podczas wizyty w Tarnowie 10 czerwca 1987, papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną. Została patronką Ruchu Czystych Serc, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży.  

Bł. Michał Kozal – urodził się 25 września 1893 r. Po ukończeniu niemieckiej szkoły średniej wstąpił do Seminarium Duchownego w Gnieźnie. 23 lutego 1918 r. Michał Kozal otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze gnieźnieńskiej. Sakrę biskupią otrzymał 13 sierpnia 1939 r. w katedrze we Włocławku z rąk bp. Karola Radońskiego. Wkrótce rozpoczęła się II wojna światowa. Był podporą i przykładem dla duchowieństwa i wiernych. 7 listopada 1939 roku Niemcy aresztowali go wraz z grupą profesorów i alumnów. Osadzony najpierw w miejscowym więzieniu, 16 stycznia 1940 r. został wraz z pozostałymi duchownymi przewieziony do obozu przejściowego w Lądzie n. Wartą. 3 kwietnia 1940 roku  wszystkich kapłanów wywieziono do obozu w Dachau. Zupełnie wycieńczony, zachorował na tyfus. Przeniesiony na tzw. rewir, zmarł 26 stycznia 1943 r. dobity śmiertelnym zastrzykiem fenolu. 14 czerwca 1987 roku Papież Jan Paweł II beatyfikował bp. M. Kozala.

Jeden z aktów wojny polsko-szwedzkiej w latach 1655-1660, popularnie zwanej „potopem szwedzkim”, rozegrał się niedaleko maleńkiej wsi – Brzozogaj, położonej w połowie drogi pomiędzy Gnieznem a Kłeckiem. Bitwa, która była kulminacyjnym momentem wydarzeń, do jakich doszło w Wielkopolsce wiosną 1656 roku, odbyła się 7 maja na polach pomiędzy Brzozogajem a Sulinem. Na czele wojsk koronnych działających w północnej Wielkopolsce stali: Stefan Czarniecki i Jerzy Lubomirski. Miejsce bitwy na polach Brzozogaju wybrał sam Czarniecki. Szwedzi, choć z niemałym trudem, wytrzymali uderzenie jazdy i goniąc Polaków zaczęli forsować Małą Wełnę. Bitwa zakończyła się klęską. Dzisiejsza historiografia różnie nazywa bitwę pod Brzozogajem. Często nazywa się ją bitwą pod Kłeckiem. Przegrana bitwa miała bezpośrednie reperkusje dla Kłecka. Pomimo bohaterskiej postawy mieszkańców, którzy pod wodza piwowara Tataka postanowili bronić miasta, Kłecko zostało zdobyte, złupione a mieszkańcy wymordowani. Obrazu klęski dopełniły późniejsze zarazy oraz skutki wojny północnej. Kłecko podźwignęło się dopiero pod koniec XVIII wieku.

Powstanie Wielkopolskie wybuchło 27 grudnia 1918 roku w Poznaniu i szybko ogarnęło całą Wielkopolskę. Dzień później przygotowania do walk rozpoczęły się w Kłecku. Komendantem został wybrany podporucznik armii niemieckiej Edmund Rogalski, późniejszy burmistrz Jarocina. 29 grudnia mieszkańcy obudzili się już w wolnym mieście. Wszystkie ważne urzędy były w rękach Polaków. Powstał też oddział powstańczy, który swoją pierwszą bitwę stoczył pod Łopiennem. Później oddział ten walczył m.in. pod Mroczą, Nakłem, Wyrzyskiem, Wysoką i Szubinem. Kłecczanie pamiętali o swoich powstańcach i na cmentarzu, we wspólnej mogile zostało pochowanych dziewięciu z nich. W 1925 roku ufundowano im pomnik, a przy drodze do nekropolii posadzono – ku ich czci – dziewięć lip.

  1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Kłecko zaczęło przygotowywać się do obrony. Powołano Komendanta Obrony Cywilnej Kłecka którym został Jan Lapis, a jego zastępcą mianowano Tadeusza Kutznera. Armia niemiecka do Kłecka zbliżyła się 8 września. Tego też dnia doszło do pierwszej potyczki z Niemcami w trakcie której zginął 17-letni harcerz Sylwester Śliwiński. Był on pierwszym poległym obrońcą Kłecka. Na drugi dzień Niemcy przełamali opór obrońców i weszli do miasta. Ludność spędzono na Rynek, mordując po drodze wiele osób. Na Rynku odbyła się selekcja mieszkańców. Podejrzanych o udział w obronie podzielono na dwie grupy. Jedną grupę rozstrzelano jeszcze tego samego dnia nad brzegami Małej Wełny. Druga grupa została stracona 10 września na terenie miejskiej strzelnicy. Dowódców obrony aresztowano i także rozstrzelano prawdopodobnie gdzieś w lasach pod Wągrowcem. Z kolei na Dalkach w Gnieźnie życie stracił inny obrońca Kłecka, tymczasowy burmistrz miasta we wrześniu 1939r. ks. Maksymilian Koncewicz. Szacuje się,  że w trakcie wojny zginęło ponad trzystu mieszkańców Kłecka. Ze względu na swoje bohaterstwo Kłecko często jest nazywane „Wielkopolskim Westerplatte”.